Bonjour! Wij zijn Lars en Annemiek, en sinds eind juli 2020 wonen wij in Frankrijk. Niet omdat het onze grote droom was om een B&B te beginnen, of omdat we al jaren plannen hadden om te emigreren. Integendeel zelfs. Onze emigratie begon op een manier die we zelf ook nooit hadden zien aankomen.
Het was Valentijnsdag, 14 februari 2020, toen Lars tijdens de rit naar huis plotseling zei:
"Ik wil eerder stoppen met werken… en dat kan als we gaan emigreren."
Ik reed — zonder wijnarrangement — en was even compleet stil. Deze zag ik écht niet aankomen. Maar achteraf was niemand verbaasd dat wij een week later ons huis én onze zeilboot te koop zetten. We verdeelden de taken: ik verkocht het huis in twee weken, en Lars verkocht onze boot een week later.
Emigreren tijdens corona: huis verkocht, grenzen dicht
Er was alleen één klein detail: door corona waren de Franse grenzen gesloten. En wij moesten eind juli ons huis uit.
Toen in juni 2020 om precies 00:00 uur de grenzen weer opengingen, reden wij om 06:00 uur Frankrijk binnen — vol adrenaline en zonder plan B. We hadden vijf huizen geselecteerd om te bezichtigen, compleet met een lijst vol vinkjes:
– liefst een huis mét gîte voor visite,
– maximaal 3000 m² grond,
– geen bouwval,
– en vooral een plek die goed voelde.
Die week bezochten we uiteindelijk meer dan onze selectie van vijf. Aan het einde van de week deden we een bod op een huis. Maar eerlijk: ik had er geen gevoel bij. Het voelde vooral als "we hebben iets nodig." Ondertussen bleef de overdrachtsdatum uit en kwam ook het voorlopig koopcontract maar niet rond.
Een tijdelijk huis, de Franse taal én… alsnog hét droomhuis
Gelukkig vonden we een huurhuis op twintig minuten van de beoogde koopwoning — een fijne tussenoplossing voor drie maanden. Ik kon er onze eigen spullen neerzetten en langzaam landen in het Franse leven.
Die eerste weken deed ik wat ik het liefste doe: koken. Ik hing rond in Franse supermarkten (een paradijs voor een kok!), stond uren achter het fornuis en leerde mijn eerste Franse woorden.
Maar ik bleef ook huizen bekijken…
Want dat andere huis voelde nog steeds niet als óns huis. En omdat het voorlopig koopcontract nog altijd niet getekend was, zaten we nergens aan vast.
En toen gebeurde het:
Na een bezichtiging van slechts vijftien minuten vond ik mijn droomkeuken. Mijn droomhuis. Mijn gevoel zei: "Dit is hem." We deden meteen een bod — en dat werd geaccepteerd.
Leven als god in Frankrijk
Nu wonen we precies op de plek die ik nooit had durven dromen:
– met die droomkeuken,
– met 1 hectare grond (terwijl we maximaal 3000 m² zochten…),
– en zonder gîte, maar met een groot huis waar alle visite welkom is.
De vinkjes van onze lijst? Die hebben we allang losgelaten.
Want soms voel je gewoon dat iets klopt — en Lars weet na 46 jaar precies wanneer dat bij mij zo is. En per slot van rekening: hij begon dit avontuur.
We leven nu echt als god in Frankrijk. Ik heb een nieuw netwerk opgebouwd, we hebben een prachtige plek gevonden en ik deel onze verhalen, recepten en avonturen op mijn website. Daar vind je ook ons gratis e-book vol emigratiemomenten, inzichten en humor.
