Droom je van wonen of werken in Zuid-Korea, of ben je nieuwsgierig hoe het expatleven in Seoul écht is? In deze blog deelt Fleur haar complete emigratieverhaal: van het hals-over-kop regelen van een verhuizing naar Azië tot het opbouwen van een nieuw leven aan de andere kant van de wereld. In april 2024 verhuisde zij samen met haar man Leroy en hun twee katten vanuit Rotterdam naar Seoul. Zonder ervaring met Zuid-Korea, maar mét een flinke dosis nieuwsgierigheid en avontuur.
Fleur vertelt openhartig over de voorbereidingen, cultuurverschillen, carrièrekansen, sociale uitdagingen én het dagelijks leven als expat in een land dat je constant blijft verrassen. Hun verhaal biedt waardevolle inzichten voor iedereen die overweegt tijdelijk of langdurig in het buitenland te gaan wonen.
Ik ben Fleur en in april 2024 verhuisde ik samen met mijn man Leroy en onze twee katten vanuit Rotterdam naar Seoul, Zuid-Korea. Bij vertrek uit Nederland vroegen mensen mij of ik een blog of vlog zou starten over ons leven in Korea. Gezien social media voor mij bij mijn werk als communicatieadviseur hoorde, had en heb ik privé niet de behoefte om het actief te gebruiken. Toch vind ik het nu heel leuk om ons verhaal via dit platform te delen.
Hoe het begon... Leroy werkt al jaren voor een Zweeds vrachtwagenmerk. Hij vertelde tijdens onze datefase een aantal jaar geleden dat hij vaker was gevraagd om in Zweden te komen werken. Gezien ik toevallig (?) in Zweden had gestudeerd, er later voor de liefde ging wonen en de taal nog redelijk spreek, hadden we meteen gesprekken over hoe een leven in het hoge noorden zou zijn. Een promotie in Scandinavië bleef uit, maar andere internationale kansen kwamen wel snel in beeld. Een promotie in Zuid-Korea kwam als verrassing en Leroy wilde destijds liever dat het Zuid-Spanje was, maar het maakte ons wél nieuwsgierig. We waren er allebei nog nooit geweest en kenden niemand die ons kon vertellen hoe het leven daar zou zijn. Desalniettemin besloten we na talloze gesprekken voor het avontuur te gaan. Leroy een mooie promotie en ik de vrijheid om mijn leven anders in te richten.
Opgegroeid als wereldburger Ik weet namelijk niet beter dan dat mijn ouders mij en mijn zus – die ook al jaren voor haar werk in het buitenland woont – meenamen op verre reizen. We leerden op jonge leeftijd dat de wereld ons speelveld was. Zo bezocht ik voor mijn 30eal 6 continenten en werkte ik tijdens coronatijd als digital nomad vanuit Thailand en de Antillen. Toen we mijn ouders vertelden dat we grofweg 9.000 kilometer verderop konden gaan wonen voor een baan, kregen we al snel de support die we nodig hadden.
Verkopen, verhuizen en trouwen Binnen 3 maanden moesten we onze emigratie regelen. We maakten een Excel-lijst met actiepunten, zodat we alles als een militaire operatie konden regelen. Voertuigen en een huis verkopen, de emigratie voor de katten regelen én trouwen. Want als ik ook een visum wilde krijgen, moesten we in het huwelijksbootje stappen. Een romantische droombruiloft in Italië ging voorlopig niet lukken, dus we kozen voor een kleine maar mooie ceremonie op het stadhuis in Rotterdam om het papierwerk in gang te zetten. Daarna vlogen we een paar dagen naar Seoul om een huis te vinden, Leroy's collega's te ontmoeten en onze nieuwe woonplaats te verkennen. De dag voor het echte vertrek naar Korea organiseerden we een afscheidsborrel/trouwfeest voor een grotere groep vrienden en familie, om dit bijzondere moment toch te vieren.
Hulp vanuit het bedrijf… en toch veel zelf doen Via Leroy’s werkgever kregen we de contactgegevens van een verhuisbedrijf, een lokale verhuurmakelaar en een immigratieconsultant voor het papierwerk rondom de visa. Dat klinkt heel fijn en dat was het ook, alleen moesten we in de praktijk toch veel zelf doen om alles binnen de beschikbare tijd te regelen. Als voorbeeld: het verhuisbedrijf kwam te laat met (onjuiste) informatie en we besloten daarom ons nieuwe appartement op 42 hoog in te richten met nieuwe spullen. Anders zouden we bijna 3 maanden zonder meubilair zitten. Geen wereldramp, wel onhandig.
Een promotie voor de één, een pauze voor de ander In Nederland was ik communicatieadviseur voor veranderingen in de fysieke leefomgeving. Een mond vol, maar het kwam er op neer dat mijn dag in het teken stond van het delen van informatie over allerlei bouwprojecten. Ik wilde al langer als freelancer aan de slag gaan om nog meer op reis te kunnen, maar de financiële onzekerheid hield me tegen. De emigratie kwam gevoelsmatig als perfect moment om toch de stap naar het ondernemerschap te zetten. Bij aankomst in Korea bleek alleen dat de regelgeving rondom mijn visum ingewikkelder was dan vooraf uitgelegd en lagen mijn zakelijke plannen door miscommunicatie met de immigratieadviseur plots stil. Ik bleef zoeken naar andere uitdagingen en richtte me ook het opbouwen van een sociaal leven.
Het gaat er niet om wat je kent, maar wie je kent Als expats zonder kinderen kwamen we destijds niet automatisch in sociale structuren terecht en een (sociaal) leven opbouwen bleek moeilijker dan gedacht. Koreanen leren bijvoorbeeld om een ander niet tot last te zijn: prettig in een volle, stille metro, maar best eenzaam wanneer je buurman geen gedag terug zegt in de lift. Via vrijwilligerswerk, netwerkborrels en een maandelijkse bijeenkomst voor expatpartners ontstonden de eerste contacten. Voor mij kwam er na een aantal maanden een bijzondere kans: een tijdelijke opdracht uitvoeren bij de Nederlandse ambassade. Ontzettend gaaf om écht te proeven aan een expatleven en met Koreaanse collega’s samen te werken aan Nederlandse doelen.
De fijne én minder fijne dingen… Sommige dingen zijn hier extreem efficiënt: onze voordeur openen we met een code, online bestelde boodschappen staan binnen 8 uur voor de deur en je kunt je telefoon neerleggen om een tafel te claimen voordat je aan de bar een drankje bestelt. Maar er zijn ook uitdagingen. Als je van je eigen geld een motorfiets wilt kopen, moet de bank een verklaring van je werkgever hebben om het geld uit te mogen geven, voordat je dat voertuig aan kunt schaffen… En in nood het alarmnummer bellen? Dat kan, maar men spreekt er alleen Koreaans. Heel heftig als je hulp nodig hebt en een heel groot contrast met de huisartsenpost in Rotterdam waar je in 5 talen geholpen wordt.
Het leven nu? Inmiddels zijn we ruim 1,5 jaar verder. In die periode hebben we een fijn sociaal leven opgebouwd. Onze vriendenkring bestaat overigens alleen uit andere expats, wat toch wel jammer is. Leroy is trouwens ook bij een internationaal team gaan honkballen – een enorm populaire sport in Korea (tip om naar een honkbalwedstrijd te gaan als je hier een keer bent!). Daarnaast reisden we naar Japan, Indonesië, Nieuw-Zeeland en Singapore. De mooiste verandering: de geboorte van onze dochter in juli 2025. Het leven is nu dus iets anders dan de eerste helft van ons driejarig contract.
Mijn tips voor anderen Emigreren als expat is iets heel anders dan emigreren uit liefde voor land of persoon in dat land. Dat betekent dat bepaalde investeringen, zoals het leren van de taal, minder voordehand liggend zijn. Zeker als je net als in ons geval niet weet wat een volgende bestemming is. Die onzekerheid (of is het vrijheid?) moet je leuk vinden en moet je tegen kunnen. Vooralsnog hebben we nog een kleine 1,5 jaar te gaan in Seoul. Wat die periode ons hier gaat brengen, weten we nog niet precies. Terug naar Nederland willen we na die tijd in ieder geval nog liever niet, maar we willen wel dat een volgende plaatsing nóg beter past bij ons als gezin.
Ook (tijdelijk) in het buitenland wonen? Mijn belangrijkste advies is het dan gewoon te doen! Maak een keuze én maak daar het beste van. Sommige dingen zullen je verrassen en andere zaken vallen simpelweg tegen. Terug naar huis, of door naar een volgende plaats, kan altijd!
