Twee afkomsten, één leven: ons verhaal van drie jaar Togo en remigreren naar Nederland
Wij zijn Mignon en Chris, ouders van Emma (8) en Semme (4). Chris is geboren in Togo, ik in Nederland. Twee compleet verschillende werelden, twee afkomsten en precies daar begon ons avontuur.
In 2022 besloten we om één jaar in Togo te gaan wonen. Een sabbatical, dachten we. Tijd om Chris zijn roots voor langere tijd te ervaren, onze kinderen hun andere helft mee te geven en even afstand te nemen van het leven in Nederland. Maar dat ene jaar werd drie jaar. En wat er in die drie jaar gebeurde, heeft ons als gezin, als ondernemers én als stel compleet veranderd. .
Dit is ons verhaal. Over Togo. Over Nederland. Over remigreren. Over keuzes maken vanuit je gevoel (hoofd denkt echt WAT DOE JE). En over hoe je als gezin kunt leven tussen twee continenten, zonder jezelf kwijt te raken, maar juist zachter te worden voor elkaar.
Terug in Nederland
Sinds we terug zijn in Nederland (nu ongeveer acht weken) word ik zó geleefd dat het soms lastig is om überhaupt te voelen wat er allemaal is gebeurd in Togo. Ik heb er nog niet echt bij stil kunnen staan. Het Nederlandse ritme grijpt je meteen weer vast haha.
Dat komt ook omdat we overal opnieuw onze weg moeten vinden en Chris nu veel weg is. En dát is misschien wel wat ik het meest mis: onze bubbel. De bubbel die we volledig zelf hadden opgebouwd. Veel samen zijn, leven in onze eigen wereld en trots zijn op alles wat we daar hebben neergezet. Het was uniek, intens en het gaf een enorme kick.
Het heeft ons als stel veel zachter naar elkaar gemaakt. We zijn twee mensen die een leven samen willen delen, maar ook twee afkomsten die allebei evenveel aandacht, ruimte en groei verdienen.
Van één jaar naar drie jaar Togo
Het plan was eenvoudig: één jaar Togo. Roots ontdekken. De kinderen hun andere afkomst laten zien. En gewoon even lekker afstand van Nederland. Iets doen wat niemand van je verwacht en ik vroeger ook niet van mezelf als klein (angstig ) meisje. En nu ineens door de komst van de kinderen een gezamelijke droom werd.
Maar dat jaar werd drie jaar. Omdat Togo ons veel meer bracht dan we ooit hadden kunnen bedenken.
Wood & Cricket ontstond daar. Chris bouwde samen met zijn partners EDO Match vanuit een klein idee dat ineens kwam opzetten en dat nu is uitgegroeid tot een kantoor met werknemers en projecten wat zich steeds meer verspreid over West-Afrika. Onze creatieve breinen gingen daar volledig aan. We kwamen in een flow die we nooit hadden kunnen plannen. Steeds wanneer we dachten dat het misschien tijd was om te stoppen en met gierende banden terug te gaan, gebeurde er weer iets waardoor we juist verder wilden. Niet vanuit het hoofd, maar het leek gewoon zo te moeten gaan.
Als je een jaar in het buitenland gaat wonen, heb je twee keuzes. Je kunt elke dag naar het strand gaan, het land ontdekken en vooral rust pakken. Of je kijkt alle nieuwe creatieve ideeën aan, je onderzoekt ze, je stort je erin en je gaat het gewoon proberen. Wij kozen voor dat laatste. Of alles uiteindelijk gaat lukken weet ik niet. Wat ik wél weet is dat we nog nooit zoveel trots, spanning, groei en intense highs en lows hebben gevoeld. Emigreren én ondernemen op die manier geeft een gevoel van zelfcontrole en trots. Alles wat je bedenkt zie je terug in de wereld om je heen. Dat gevoel is bijna niet te beschrijven.
Tikkie verslavend, dus weer voorbereid haha. Ze zeggen eenmaal Emigreren (en ik denk stiekem ook ondernemen) is altijd emigreren.
Waarom we toch teruggingen
We hadden nog een huis in Nederland en omdat we ook een huurhuis in Togo hadden, werkten we maandelijks keihard om die dubbele lasten te dragen. We wilden eigenlijk nog een jaar blijven. Totdat er deze zomer iets in mij kantelde. Ik voelde ineens heel sterk dat ik terug wilde. Niet voorgoed, maar wel nu.
En dan komt er iets anders om de hoek kijken. Alleen al het idee dat we ooit zouden stoppen met Wood & Cricket en EDO Match, dat Chris hier weer 24/7 zou zijn en niet meer die wereld in Togo zou hebben, benauwt me enorm. Dan voelt het alsof alles wat we daar hebben neergezet ineens weg is. Alsof het dan afgedaan wordt als: “Je hebt een mooie herinnering voor de rest van je leven.” Maar nee. Het is geen herinnering. Het ís er. En het blijft hopelijk voor altijd onderdeel van ons leven. Twee werelden die verbonden blijven.
Dus we zeiden ons huis in Togo op, maar niet ons leven daar. Togo blijft onderdeel van ons verhaal, onze bedrijven en onze familie. We wilden financiële ademruimte, geen internationale schoolkosten meer, geen extreem hoge internationale zorgverzekeringen, geen dubbele woonlasten. We wilden ruimte om onze bedrijven te laten groeien. En ook gewoon weer even lekker in de Nederlandse sociale bubbel leven, lekker fietsen en gewoon gezellig knus de feestdagen vieren.
Remigreren in de praktijk
Sinds we terug zijn is Chris in totaal maar drie weken in Nederland geweest. De realiteit kickt snel in. Je schrijft je in bij de gemeente. Je regelt school voor de kinderen. Je sluit een zorgverzekering af. Je belt de huisarts om te zeggen dat je terug bent. Je gaat langs bij de accountant om alles weer opnieuw goed neer te zetten. Het is bizar hoe makkelijk het eigenlijk gaat. Vergeleken met emigreren, wat voelt als een gigantische berg, is remigreren bijna eenvoudig. Maar dat komt misschien omdat je die berg eenmaal al hebt beklommen. En je gewoon weet joh alles komt wel goed, alles op zijn tijd. Wel een voordeel wat het voor ons makkelijk maakte is natuurlijk dat we nog een huis hebben aangehouden.
Wat niemand je vertelt, is hoe het emotioneel voelt.
Hoe je de nieuwe versie van jezelf een plek geeft in je oude leven.
Hoe je opnieuw moet landen terwijl je hoofd nog in twee werelden zit.
Emma had zóveel zin om terug te komen. Maar na twee weken school kwam de spanning. Ze miste haar vriendinnen in Togo enorm. Ze moest alles verwerken, net als wij. Kinderen kunnen veel, maar hun hersenen hebben tijd nodig om opnieuw te settelen.
En dat geldt eigenlijk voor ons allemaal.
Want ook al is Nederland bekend, het voelt tóch weer nieuw. Je hebt in die drie jaar zóveel meegemaakt, zóveel beleefd, zóveel gevoeld, dingen die niemand hier precies weet. Iedereen is gewoon verder gegaan met zijn eigen leven, en jij stond daar even buiten. Jou ritme in Nederland is weg en moet je weer opnieuw opbouwen.
En dat merk je zodra je weer terug bent.
Mijn tip: regel net zoals bij emigreren meteen weer een beetje ritme wat voor jou fijn voelt. Ga sporten. Plan afspraken met mensen die je energie geven, mensen bij wie je kunt landen. En neem de tijd.
Je hebt geen haast. Het hoeft niet meteen te voelen zoals vroeger.
Sterker nog: misschien moet het dat ook helemaal niet, want jij bént veranderd. Je ervaringen hebben je gevormd en dat mag je meenemen in dit nieuwe hoofdstuk.
Oh en hou contact met andere die het ook hebben meegemaakt of vrienden die je daar hebt gemaakt. Dit is echt fijn om lekker de gevoelens met andere te kunnen delen die hetzelfde hebben meegemaakt.
Leven tussen twee afkomsten
Ik mis onze bubbel. Ik mis het avontuur. Ik mis de onverwachte dagen. Maar in Togo miste ik ook veel dingen van Nederland.
Voor Chris was het altijd zijn droom om werkgelegenheid te creëren in zijn geboorteland. Voor mij groeide het verlangen dat onze kinderen echt zouden weten wie ze zijn en waar ze vandaan komen. En dat is dubbel en dwars gelukt!
Je kunt van iemand met een andere afkomsten niet verwachten dat hij genoegen neemt met een paar weken per jaar bij zijn familie daar. Dat is ook zijn kern. Daarom leven we nu deels apart. Het is de enige manier waarop beide werelden verbonden blijven. Chris heeft in Togo wat ik in Nederland heb en andersom. En samen bouwen we het bruggetje ertussen.
Wat we meenemen
Het avontuur. Vele levenslessen die Togo heeft gegeven. De rustigere planning (working on it haha). De chaos van ondernemen. De creativiteit. Wood & Cricket. EDO Match. Oh en vergeet dit geweldige platform niet Dutchies Emigreren, die mij dagelijks blijft inspireren en dus zoveel leuke contacten ook geeft. De vrijheid om te bouwen zoals wij dat willen. De trots op ons gezin, want we hebben het gewoon gedaan! Het respect voor elkaars dromen en roots.
We zijn gegroeid als mensen, als ouders, als partners en als team. En dat is het allermooiste wat Togo ons heeft gegeven.
Of dit ons laatste avontuur was? Zeker niet. Dat voelen we allebei aan alles. Maar voor nu genieten we even van alle gemakken van Nederland en van alle verjaardagen in het weekend. Daar ga ik stiekem ook heel goed op. En geen kakkerlakken in de keuken, lekker fietsen, bestellen van je boodschappen, water uit de kraan drinken en ga zo nog maar even door.
Heb je vragen stuur dan even een DM op Instagram naar @dutchies_emigreren of @woodandcricket_dutchieabroad
Wil je mijn persoonlijke leven volgen en het proces achter de handgemaakte tassen zie dan: @woodandcricket_dutchieabroad of ga naar de site www.woodandcricket.com
Veel liefs,
Van Chris, Mignon (founder dutchies emigreren), Emma en Semme
ps. ga jij ook remigreren en wil je andere dutchies leren kennen? meld je dan aan voor de whatsappcommunity remigreren
