Droom jij van emigreren naar Zweden, leven in de natuur en wonen onder de middernachtzon en het noorderlicht? Wij – Janneke (43) & Maarten (46) – maakten 3,5 jaar geleden de stap en verhuisden met onze katten Beer & Wolf naar Zweeds Lapland, net onder de poolcirkel. In deze blog vertellen we ons verhaal: hoe we tot dit besluit kwamen, hoe ons emigratieproces verliep, en hoe ons leven er nu uitziet in het noorden van Zweden.
We delen onze ervaringen regelmatig via insta jippster.photography en www.laplandliv.com , en nu vertel ik ons verhaal hier!
Onze weg naar Zweden
Sinds ik me kan herinneren heb ik altijd al een grote nieuwsgierigheid gehad naar wat er allemaal te zien valt op de wereld. Sinds mijn 19e heb ik altijd al veel gereisd. Solotrips van een jaar met een round the world ticket, Robinson Crusoe spelen op tropische eilanden en backpacken in Zuidoost-Azië & Midden Amerika.
Mijn man heeft van kleins af aan vele vakanties in Zuid- Zweden doorgebracht en na gezamenlijke tropische avonturen maakten we 12 jaar geleden onze eerste roadtrip naar het hoge Noorden. 7500 km door Noorwegen en Zweden. En toen was ik verkocht!
Sindsdien hebben we elke zomer en winter onze vakanties doorgebracht in Noorwegen en Zweden. ‘s Zomers wildkamperen boven de poolcirkel, dagen geen mens zien en oneindige wildernis om ons heen. Ook de wintervakanties ver in het noorden van Zweden waren magisch.
Het Noorden bleef roepen en we hadden er altijd dat gevoel van thuiskomen.
Na terugkomst in Nederland hadden we altijd heimwee naar de natuur, stilte, rust en ruimte.
We hebben in die jaren vaak gezegd: “ooit verhuizen we gewoon!” We vroegen ons af wat we echt in het leven wilden, wat we echt belangrijk vonden en wat ons gelukkig maakte. Dichterbij en met de natuur leven. Een leven creëeren waarin je geen vakantie nodig hebt, meer in het hier en nu zijn!
We zijn heel bewust kind-vrij waardoor een emigratie ook wat makkelijker gaat, zowel qua regelwerk als verantwoordelijkheden.
In 2017 kochten we samen ons eerste grote-mensen-huis in de Ooijpolder, net buiten Nijmegen. Een geweldige vrijstaande woning uit 1927 met een enorme tuin waar we dat buitenleven konden ervaren. Fik stoken, hout kloven, groente uit eigen tuin eten, etc.
De daadwerkelijke beslissing namen we in november 2021, vrij random eigenlijk! De huizenmarkt was toen al vrij hysterisch. Tijdens het eten zeiden we tegen elkaar:
“zullen we de makelaar eens bellen?”. Binnen een maand was ons huis verkocht en waren onze banen opgezegd.
In april 2022 reden we met twee auto’s, onze twee katten en tien verhuisdozen naar Zweeds Lapland.
We zijn vol voor deze grote stap gegaan, die alsnog vrij onverwacht snel is gemaakt. We hebben altijd gezegd: liever spijt van dingen die je hebt geprobeerd, dan spijt van dingen die je nooit hebt gedaan. We hebben van tevoren via via een huurhuisje geregeld. Vanuit daar gingen we op zoek naar een plek om te kopen. We waren thuis vanaf het moment dat we aankwamen.
Het meest lastige aan voorafgaand onze daadwerkelijke emigratie vond ik dat de achterblijvers ons vertrek soms moeilijk en verdrietig vonden. Het is immers onze keuze waar zij geen invloed op hebben. Het is durven kiezen voor je eigen geluk, wat soms als egoïstisch gezien wordt en dat eigenlijk ook is. Maar wees niet te bang om die keuze te maken.
Ook belangrijk: loslaten, durven vertrouwen op het proces. Ik denk dat onze emigratie dankzij deze mindset zo soepel verlopen is. Een goede voorbereiding is het halve werk. We hebben ons van te voren ingelezen. Je vindt veel goede informatie op zowel Nederlandse als Zweedse sites. Ook informatie van ervaringsdeskundigen is heel fijn, onze vriendin Marieke bv die een paar jaar voor ons is geëmigreerd naar Zweden.
We zijn dit avontuur met een open houding en lage verwachtingen aangegaan: wat komt dat komt, er is voor alles een oplossing, genieten van wat er in het hier en nu gebeurt.
Onze inspiratie om daadwerkelijk te gaan kwam juist uit onze eerdere reizen en het voelen van de wens en het verlangen naar meer vrijheid. Die wens hebben we samen eerst heel erg onderzocht; wat is precies dat verlangen, hoe geven we die wens vorm? We hadden een goed en fijn leven in NL, we zijn dus echt vanuit een JA naar Zweeds Lapland vertrokken, niet vanuit een NEE naar ons leven in NL.
Werk en dagelijks leven
Ik heb sinds behalen van mijn bachelor in Social Work altijd gewerkt in de hulpverlening, de laatste tien jaar als begeleider in de psychiatrie, voornamelijk met jongvolwassenen met verschillende problematieken. Daarnaast was (en ben) ik freelance fotograaf. Maarten werkte als projectleider in milieumanagement.
We doen nu allebei hele andere dingen! Samen runnen we ons bedrijf Laplandliv, waar we een glampingtent in de zomer en een cabin all year round verhuren. We willen onze gasten dat laten ervaren waar we zelf ook zo van genieten; slow wild living. Vertragen, echte stilte ervaren, koffie drinken bij een vuurtje terwijl rendieren voorbij wandelen, het noorderlicht of middernachtzon bewonderen vanuit de hottub...
Ik bied gasten fotoshoots aan om die herinneringen in de maak ook vast te leggen. We hopen volgend jaar ook kleinschalige fotografie reizen aan te bieden waar de focus ligt op zowel genieten van alle schoonheid die Zweeds Lapland te bieden heeft als ook fotografie. Noorderlicht, wildlife, landschapshoots. Daarnaast werk ik in zomer en winterseizoen als receptioniste in een hotel in Arjeplog, 45 km van waar we wonen.
Het is in de winter het mecca voor auto-wintertesting. Alle grote automerken komen hier testen op de weg en op ice tracks op de bevroren meren. Dit brengt veel mensen en gasten op de been, en dus werk. Maarten werkt in de winter als testdriver.
Wij hebben dus niet echt gemiddelde dagen! Het varieert van diensten werken in het hotel, de gastenverblijven schoonmaken en bedden opmaken (veel wasjes draaien), de socials bijhouden, onze gasten van reisadvies voorzien, administratie doen (wat zo zijn uitdagingen heeft in een ander land!) en daarnaast brengt het wonen en leven in Zweeds Lapland zijn eigen, soms uitdagende, klussen met zich mee:
de lange en koude winter, die zo 7 maanden duurt vraagt om veel voorbereiding zoals hout kloven, onderhoud huis, klussen en verven, zaken die je vooral alleen in de zomer kan doen. We leven hier veel meer met de seizoenen, en waar de afgelopen zomer erg vol en druk was (maar niet druk voelde) en we blij zijn met 24 uur lang daglicht is, is de herfst nu een stuk relaxeder en vertragen we weer.
De grootste uitdagingen in ons leven hier worden mn door het klimaat en hoe afgelegen we wonen bepaald: We hebben hier dus zeven maanden per jaar sneeuw en winters weer. Het kan dan serieus koud zijn, met temperaturen tot -30 / -35 graden Celsius. Je huis verwarmen. We moeten altijd genoeg diesel in de auto hebben en de auto voorverwarmen om hem te kunnen starten. Als er in één dag meer dan 50 centimeter sneeuw valt kunnen we niet weg en moeten we wachten op de sneeuwschuiver. Er is hier geen ANWB wegenwacht (of het duurt vier uur), dus een portie zelfredzaamheid is wel nodig.
We wonen 50 kilometer van het dichtstbijzijnde stadje. De helft van de reistijd rijden we over onverharde wegen. We kunnen dus niet even heen en weer naar de supermarkt voor een potje kruiden die we vergeten zijn te kopen.
Ons dagelijks leven is vrij avontuurlijk. En soms ook gewoon gewoon… Het leven is hier ook het leven, met ups en downs en soms een saaie regendag op de bank, of balen omdat je geen stroom door een sneeuwstorm hebt.
We hebben voor een leven gekozen en gecreëerd waar we heel veel vrijheid ervaren, wat echt heel fijn is.
Tegelijkertijd nemen zaken die in NL zo vanzelfsprekend waren hier veel meer tijd en vragen soms om hard werken (zowel fysiek als mentaal); ons huis verwarmen gaat niet meer met 1 klik op je thermostaat, alles duurt langer in Zweden zoals post en pakketjes bezorging, verwerking van administratie, een beantwoording van een mailtje.. onze autos gaan vaker kapot en reparaties zijn prijzig en kunnen soms lang op zich laten wachten. Het ziekenhuis zit 3,5 uur verderop.
Het is een leven waar bv vrienden en familie in NL logischerwijs niet altijd iets van kunnen begrijpen of voorstellen, ik denk vast ook een herkenbaar onderdeel voor een ieder die is geëmigreerd. Het is en blijft telkens weer een mooie oefening in de controle los laten. Maar het weegt allemaal niet op tegen de ontelbare momenten waar we elkaar aankijken en nog steeds zeggen:
"wonen we hier echt? Is dit ons leven? Wauw!"
Waar ritjes naar de supermarkt nog steeds zo mooi zijn met overstekende elanden of rendieren, elk seizoen zoveel schoonheid met zich meebrengt, waar ik nog heel vaak met open mond en/of juichend van het Noorderlicht geniet!
