Ik, Arinda, had nooit een uitgestippeld emigratieplan. Wél gedachten en dromen, maar geen strategische checklist of een meerjarenplan. Wél had ik een backpack en een nieuwsgierigheid die groter was dan mijn angst. In de zomer van 2013 vloog ik weer voor een lange reis naar de andere kant van de wereld. Dit keer stonden India, Nepal, Singapore, Maleisië en Indonesië op de planning. Reizen, ontdekken, niet weten wat de volgende stap zou zijn – dát was de vibe. Totdat ik een berichtje kreeg.
"Hé, je zit in Singapore. Ze zoeken een leerkracht op de Dutch International School. Iets voor jou?"
Ik had Singapore pas vier dagen gezien en tóch zag ik mezelf er wonen. Flarden van een film zag ik helder voor me. Ik gaf les op mijn slippers, wonend in een condo en slenterend langs Marina Bay. Die vacature bleef de rest van de reis hangen en de sollicitatiebrief had ik in mijn hoofd al geschreven. Eenmaal in Nederland solliciteerde ik en kreeg de baan. Maar keuzes hebben consequenties. Mijn relatie overleefde deze beslissing niet. Het was een moeilijke en zware periode, maar achteraf goed dat ik er doorheen ben gegaan. Dit was mijn kans om écht los te komen van Nederland en wat ik diep vanbinnen wilde.
Emigreren werkte voor mij als een filter
In december 2013 stond de verhuiswagen voor mijn deur in Nederland. Mijn afscheidsfeest was gevuld met lieve mensen die zeiden: "We komen je opzoeken!" Spoiler: dat gebeurde nauwelijks. Maar daar was ik helemaal oké mee. Sommige vriendschappen verwaterden, anderen verdwenen volledig. De mensen die écht bij me pasten zijn gebleven. Quality over quantity, dat wel.
Singapore was een wereld op zich: tropisch, strak georganiseerd en totaal anders dan Nederland. Apen die over de schoolmuren klommen, brooddozen stalen van kids en een klamme hitte waar je aan went. Qua emigratie werd alles voor me geregeld, dat gaf rust. Waar ik niet aan kon wennen was de afhankelijkheid van het openbaar vervoer. Ik miste mijn vrijheid om te gaan en staan waar ik wilde, mijn auto en mijn fiets. Maar werk? Dat was prima for the time being. Ik vond mijn draai snel, het werk pakte ik eenvoudig op en mijn collega’s waren toppers. Ze waren open, spontaan, we gingen uit eten, dansen en ik werd lid van een lokaal voetbalteam. De klik met één collega die boven me woonde was super fijn. Zij heeft mijn eerste maanden in Singapore gemaakt. Ook de reizen die ik maakte vanuit Singapore waren ge-wel-dig!
Maar ergens, toen ik thuis zat door een zware blessure aan mijn knie, begon het te wringen. Ik had veel tijd om te mijmeren. Het kwam niet door de school die niet goed was—integendeel, de Dutch International School is geweldig voor kinderen. Maar ik zat wéér vast in een schoolsysteem. Wéér binnen de lijntjes. En dat paste me niet.
Een klein jaar later kwamen er een paar trainers over uit Nederland. Eén van hen nam me apart van de groep, keek me aan en zei: "Arinda, zie jezelf als een vogel in een kooi waarvan het deurtje openstaat." Ik had het antwoord, maar nog niet het lef. Ik wist het. Ik moest weer gaan vliegen. Een aantal maanden na dat moment lag mijn ontslagbrief op het bureau van de directie. Het was weer tijd om mijn eigen pad te kiezen.
Rondzwerven over de wereld
Mijn emigratie was nooit een gepland traject, maar een serie keuzes op gevoel. Na Singapore reisde ik met mijn toenmalige vriend door Australië en Nieuw-Zeeland. Uiteindelijk belandden we in Cambodja, waar hij zijn eigen business bouwde en ik samen met een aantal NGO’s een teacher training opzette in Siem Reap. Een toffe nieuwe ervaring! Ondertussen startte ik met online lesgeven en ontdekte hoe fijn het was om écht naar het individu te kijken. Ook de vrijheid van het ZZP’en paste me. Brabant Wereldwijd kwam langs om ons leven te filmen. Je kunt het hier zien.
Na een klein jaar begon het knagen opnieuw. Mijn relatie liep in 2016 ten einde en ik wist: het is tijd om ergens anders heen te gaan. De enige vraag die ik mezelf stelde was: "Welke plek ken ik en voelde goed voor me?" Ik wist het! Zonder plan, met drie dozen, een backpack én online werk vertrok ik naar Bali.
Opeens woonde ik op een Indonesisch eiland
Eind 2016 kwam ik aan op Bali en in Canggu voelde het destijds super goed. Rijstvelden, restaurantjes, surfen, m’n brommertje, wat barretjes en relaxte mensen. Niets van wat er anno 2025 nog van over is. Dingen vielen op z’n plek. Eind 2017 ontmoette ik daar mijn Indonesische man, Aldo. Ik moet toegeven, dat maakt het leven in Indonesië écht een stuk makkelijker. Hij regelt alles qua bureaucratie, dingen waar ik anders op zou vastlopen. Ik begrijp de logica hier gewoonweg niet.
Maar een relatie met iemand uit een andere cultuur neemt uitdagingen met zich mee. In het begin was het één groot avontuur! We zetten samen onze surfschool (surfwithaldo.com) op, reisden met de auto over verschillende Indonesische eilanden, surften veel en deden gewoonweg waar we zin in hadden. Go with the flow! Toen Joya (’20) werd geboren, werden voor mij de verschillen pas écht zichtbaar. Opvoeding, cultuurverschillen, taal, familiebanden… Weer een heel ander avontuur!
Wie of wat inspireerde mijn emigratie?
Ik heb nooit een grote inspiratiebron gehad. Geen emigratiecoach. Geen plan. Ik volgde mijn gevoel. Het liep zoals het liep. Facebookgroepen hebben me destijds geholpen met het verzamelen van informatie, blogs, netwerken ook, maar de meeste stappen zette ik intuïtief.
Van leerkracht naar ondernemer
In Nederland was ik leerkracht en coördinator op een basisschool in Dordrecht. In Singapore opnieuw en daarna werd ik ZZP’er in online onderwijs. Ik heb nog een bedrijfje gehad in het maken van postkaarten op papier van bananenplanten, schreef blogs voor een reiswebsite en maakte YouTube video’s. Nu ik moeder ben is het leven anders.
Samen met Kelly, een Nederlandse vriendin die ik op Bali ontmoette in 2021, zette ik EigenReis op. EigenReis is een online Nederlandse school voor onze eigen kids, die van jou en anderen over de hele wereld. Dit is wat ontzettend dicht bij mijn hart ligt! Daarnaast doe ik hier en daar nog wat voor onze surfschool (surfwithaldo.com).
Mijn dagen? Geen dag is hetzelfde.
De afgelopen anderhalf jaar heb ik keihard gewerkt om EigenReis op de kaart te zetten. Ik zie dat als een waardevolle investering voor de toekomst (van onze kinderen). Nu het grootste deel qua ontwikkeling achter de rug is, voelt het alsof er een nieuwe fase aankomt.
Mijn kinderen, Joya (’20) en Lenn (’22), zijn de allergrootste drijfveer geworden achter wat ik doe. Zoals je ziet aan mijn verhaal, passen de muren van een schoolgebouw mij niet, maar zit onderwijs in mijn bloed. Mede daarom wil ik wat anders voor mijn eigen kids én voor alle kinderen die ook iets anders nodig hebben. Ik probeerde een onderwijsoplossing te vinden in de omgeving, maar kreeg kortsluiting en dacht: “Weet je? Ik ga dit zelf doen!” Precies dezelfde gedachte als op 14-jarige leeftijd, maar nu met een backpack vol (onderwijs)ervaring. De reis naar dit punt toe en de timing, het klopt!
Hoogtepunten & valkuilen
Op dit moment speelt één vraag constant door mijn hoofd: Waar bouwen we ons eigen thuis? Bali is prachtig, maar is dit dé plek om te settelen? Misschien een ander eiland?
Ik zit in een fase waarin mijn dromen steeds scherper worden. Niet door te forceren, maar door ruimte te nemen, te mijmeren en het vanzelf te laten ontstaan. Ik zie een rustige plek voor me, dorps, waar onze kinderen vrij kunnen opgroeien. Een thuisbasis waar ze kunnen buiten spelen, rennen, ontdekken en later ook surfen. Misschien een (EigenReis) hub – een plek waar thuisonderwijs en worldschooling samenkomen, met alle vrijheid om te reizen. De vorm is nog niet helder en dat is oké. Zoals altijd vertrouw ik erop dat het antwoord vanzelf komt.
Mijn leven is continu in beweging. Van solo-emigrant naar partner, moeder en ondernemer. Het blijft aanpassen en opnieuw vormgeven. Dat past me! Mensen vragen weleens: "Waar zie je jezelf over vijf jaar?" Ik weet het niet en dat is prima. Wat ik wél weet is dat waar je ook gaat, je altijd jezelf meeneemt. Het gaat niet om het perfecte plaatje op de socials of het leven van een ander 1:1 overnemen. Ik heb fouten gemaakt, niet altijd de meest handige keuzes, mensen pijn gedaan en geleerd om sneller te zien wat (voor mij) klopt en wat niet.
Als je op een splitsing staat in je leven, is een van de meest belangrijke vragen die telt: Wat wil ik écht en wat past mij? Die vraag beantwoord ik het liefste in stilte. Schrijvend in mijn dagboek, zodat mijn gevoel helder wordt. Mijmerend op mijn surfplank kan ook. Tegenwoordig is ChatGPT ook een erg goede vriend van me geworden. Ook zit er veel schoonheid in het (nog) niet weten, want daar is vrijheid.
5 dingen die ik had willen weten voordat ik emigreerde, waar jij misschien iets aan hebt en ik als reminder voor mezelf opschrijf:
- Stop met het kopiëren van andermans leven. Inspiratie is tof, maar past dat plaatje van een ander bij mij? En mijn gezin? Vraag jezelf altijd af als je andermans socials ziet: "Is dit wel echt? Wat is het verhaal erachter? Wat als het filter wegvalt?” Kijk eens met een Human Design-bril naar jezelf (en het gezin).
- Durf los te laten. Angst voor verandering is normaal. Maar weet je wat erger is? Spijt van de dingen die je niet deed omdat je bang was. Wil je later echt achter de geraniums zitten klagen? "Ja, maar mijn baas gaf maar 21 dagen verlof, dus ik kon niet op wereldreis." Of erger nog: "Ja, maar hij had me nodig, dus ik kon niet emigreren."
- Zorg voor een financiële buffer. Koop met geld je vrijheid. Een buffer geeft de ruimte om fouten te maken, om te leren en om kansen te grijpen. Maar eerlijk? Ik had veel eerder willen snappen hoe geld écht werkt en voor mij kan werken.
- Niks is voor altijd. Als iets niet werkt, verander je koers, pas je je plan aan of ga je terug naar waar je vandaan kwam. En nee, dat is geen falen. Het betekent simpelweg dat het op dát moment (nog) niet de juiste match was. En dat is helemaal oké – ook al krijg je de onvermijdelijke "Zie je wel" of "Ik zei het toch" blikken. Laat ze maar praten!
- De wereld is de allerbeste school. Reizen, emigreren en ondernemen hebben me meer geleerd dan welke school of studie ooit kon. Niet dat ik veel tijd in schoolbanken heb doorgebracht – muren van een schoolgebouw hebben me altijd beperkt. Maar als ik iets eerder had willen leren? Dan was over mindset en geld. Want dát verandert alles.
Wat nu? Geen idee, maar je kunt me volgen!
Ik voel dat er weer een verandering aankomt. Wat? Dat is nog niet concreet. Maar ik deel het, zoals altijd, zo eerlijk en open mogelijk op Instagram via @eigen.reis. Onze surfschool check je op @surfwithaldo. Zie onze Website Eigen Reis voor meer informatie over online onderwijs.
Tof dat je de tijd hebt genomen om mijn verhaal te lezen! Wie weet haal je er iets uit voor jezelf. Ik vind het altijd geweldig als mensen hun gedachten en dromen met me delen via DM. Waar een droom is, is een weg. Altijd.
Warme groet vanaf Bali,
Arinda Hoffland.
P.S. Mignon, bedankt dat je me vroeg om deze blog te schrijven. Voor mij was dit een waardevol reflectiemoment – precies op het juiste moment en wat een reis! Supertof dat jij met Dutchies Emigreren een platform creëert waar eerlijke, persoonlijke en inspirerende verhalen samenkomen. Geen perfecte plaatjes, maar échte ervaringen van mensen die hun eigen pad kiezen. Mooi dat je anderen hiermee helpt om hun eigen emigratieverhaal te vormen.
