Over ons
Wij zijn Raymond en Marlot en samen met onze 4 zoontjes hebben we in augustus ’23 de stap gezet om te emigreren naar Indonesië, waar de roots van mijn man Raymond gedeeltelijk liggen (zijn oma komt van het eiland Java en zijn opa van de Kei eilanden, waar wij nu wonen). Veel van ons leven op dit eiland deel ik via Instagram maar nu ook ons verhaal hier.
Het verlangen naar emigratie
Al sinds ik samen ben met Raymond (vanaf 2015) vertelde hij mij over zijn verlangen om naar Indonesië te verhuizen. Dat verlangen werd met de jaren steeds groter. In ’21/’22 kregen we daarbij de kans om een stuk land te kopen op de Kei eilanden, naast de plek waar de oom van Raymond al een homestay heeft. Dat aanbod wilden we niet laten schieten en we kochten het met hulp van familie op Kei, zonder nog echt een plan te hebben wat we wilden doen met dat stuk land. Dat we iets wilden gaan bouwen stond vast, maar wat was nog niet duidelijk.
De beslissing en voorbereidingen
Na de geboorte van ons 4de zoontje in augustus ’22 besloten we de sprong te wagen. We prikten een datum en zetten onze focus hierop. Omdat ik nog nooit op Kei was geweest, wilden we eerst naar Bali gaan om daar aan te voelen waar we ons wilden gaan vestigen voor langere tijd. We verkochten ons huis en bijna al onze spullen. Via een agent regelden we de visums die we nodig hadden voor verblijf in Indonesië en om te kunnen bouwen. De maanden voor vertrek stond ik er heel nuchter in, ik denk dat ik het nog niet zo besefte. Pas toen we ons huis uit gingen, een paar weken voor vertrek, kwamen de emoties. Ook het afscheid van familie en vrienden viel me zwaar zo vlak voor vertrek.
De grote reis
En zo was het ineens de dag. De avond ervoor hadden we nog iets teveel drankjes genuttigd met familie die ons nog even wilden zien, dus we begonnen niet al te fris aan onze reis ;). Het afscheid op Schiphol was heel emotioneel. Ons avontuur begon nu echt. Op naar Bali, waar we 2 maanden hebben rondgereisd maar toch beseften dat het beter was om eerst de kansen die op Kei lagen te benutten.
Wennen aan het leven op Kei
Op Kei begon ons nieuwe leven, voor mijn gevoel, dan echt. Het was zeker wel wennen: andere manieren, andere taal, alles anders. Aan het begin was het ook voor de kinderen lastig. Er ontstonden miscommunicaties met de kinderen uit het dorp, voornamelijk de taal was een obstakel. Onze kinderen pakten gelukkig de taal wel heel snel op, waardoor alles makkelijker werd. We begonnen met bouwen van ons eigen huis en onze bed&breakfast Tumbuh Oasis, die in oktober ’24 open ging. Raymonds achtergrond als zzp-er in de bouw in Nederland kwam hierbij zeker goed van pas.
Ons leven en werk op Kei
We runnen nu dus onze eigen bed & breakfast waar wij eigenlijk beide geen ervaring in hebben, het is soms dus best nog even zoeken. Gelukkig hebben wij een positieve, nuchtere instelling en geloven we er beide in dat alles altijd goed komt en alles mogelijk is als je erin gelooft. Onze dagen zijn nu gevuld met het regelen van allerlei zaken omtrent Tumbuh Oasis (boekingen, aansturen van medewerkers, inkopen doen, zaken regelen voor toeristen). Daarnaast zijn onze 4 zoontjes thuis, doen we wat aan homeschooling, dus je begrijpt wel dat we soms tijd tekort komen. De kinderen hebben wel heel veel vrijheid in het kleine dorpje waar wij wonen, dus ze zijn ook geregeld in het dorp te vinden waar veel sociale controle is. Zo’n geruststellend gevoel voor deze moeder.
Mijn advies voor twijfelaars
Tegen mensen die ons plan om te emigreren in twijfel trokken zei ik: "Als we het niet doen, dan zullen we voor altijd spijt hebben én er is ALTIJD een weg terug." Dit wil ik dan ook meegeven aan mensen die zelf twijfelen om die reis te maken of om te emigreren. Ga het doen, het brengt je sowieso iets.
Blijf in contact
Stuur me vooral een berichtje als je twijfels hebt over je eigen emigratie, of vragen hebt over ons leven hier. Volg ons op Instagram via @marlotbruggeman En onze bed&breakfast Tumbuh Oasis op Instagram via @tumbuhoasis
